BALLADA O NOWEJ HUCIE - PROLOG
Świat z przeszłości i teraźniejszość płynnie się przenikają. Te dwie rzeczywistości nie funkcjonują oddzielnie, ale mają na siebie wpływ. Każdy mógł być przecież każdym z przeszłości. To przecież to samo miasto.
Procesja ludności. Po chwili zatrzymują się i znajdują zwłoki Bezrobotnego Fistulki z wbitym do głowy zamrożonym martwym królikiem. Podnoszą je i kładą na ławce. Po chwili pojawia się światło z nieba. Bezrobotny Fistulka zmartwychwstaje. Widać poruszenie.
OFF: Na początku był niebytu beton. W galaktykach wirujących mieszał go Pan, potem po trochu nabierał i w formy myśli swoich wlewał tak robił świat. Ubabrał się, umęczył, no to dnia siódmego chciał sobie trochę odpocząć chyba, co nie! Patrzy, a tu w galaktycznej betoniarce trochę ciapy szarej jeszcze Mu się kręci i zaraz jak nic - zastygnie! A wtenczas Wszechświat cały skamienieje - i zmarnuje się robota Jego! - Co z tą resztówką zrobić mam, żeby mi się grucha nie „zabiła"? - zmartwił się Pan. - W szalunek myśli jakiej wlać, skoro żadnej nie mam pod ręką, bom wszystkie zużył i nic do głowy już mi nie przychodzi? A tu grucha się kręci, niebytu beton gęstnieje, trzeba się szybko decydować, wiadomo! Idei żadnej już nie mając, formy ani sensu, spuścił Pan resztę pulpy szarej na końcu świata, jak nikt nie widział. Tak powstało nasze Miasto.
(Genesis według Heńka Pajęczarza)
Świat z przeszłości i teraźniejszość płynnie się przenikają. Te dwie rzeczywistości nie funkcjonują oddzielnie, ale mają na siebie wpływ. Każdy mógł być przecież każdym z przeszłości. To przecież to samo miasto.
Piotr Waligórski
BALLADA O NOWEJ HUCIE
na podstawie książek Lidii Amejko „Żywoty świętych osiedlowych” i Hanny Sokołowskiej „Kosa czyli ballada kryminalna o Nowej Hucie”
Reżyseria i oprac. muz.: Piotr Waligórsk
Scenografia: Wojciech Stefaniak
Kostiumy: Wanda Kowalska
Przygotowanie wokalne: Marta Bizoń
konsultacje muzyczne: Piotr Piecha
występują
Józef Drukarz – Andrzej Franczyk
Heniek Tragarz Sensu – Piotr Pilitowski/Piotr Franasowicz
Pan Bóg, Wysłannik Niebios, Wcisło, Egon, Szopenchałer – Krzysztof Górecki
Belcia, Babcia – Iwona Sitkowska
Marianna, Andżelika – Kinga Suchan (gościnnie)
Adaś, Bezrobotny Fistulka – Mikołaj Chroboczek (gościnnie)
Kryspina Ostatnia Karmicielka Słowa, Wuefistka, Matka Wioletty – Marta Bizoń
Patryk Pogromca Pustki – Sebastian Oberc (gościnnie)
Wioletta, Apolonia – Gabriela Oberbek
Poldek, Szymon Chałupnik – Jan Nosal
Popularne
Zmarła Krystyna Skuszanka! Współtwórca i pierwszy dyrektor naszego Teatru!
Wczoraj w Warszawie zmarła Krystyna Skuszanka (ur. 24 lipca 1924 w Kielcach), reżyser, dyrektor teatrów. W latach 1945-46 uczęszczała do Studia Starego Teatru w Krakowie. W roku 1949 ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1952 uzyskała dyplom reżyserski warszawskiej PWST. W tymże roku debiutowała jako reżyser „Sztormem” Władimira Billa-Białocerkowskiego w Państwowym Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie niebawem została kierownikiem artystycznym. Po trzech sezonach, w 1955 roku, została powołana na stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego powstającego w Nowej Hucie Teatru Ludowego, który współtworzyła wraz z mężem, Jerzym Krasowskim. Kierowała nim przez osiem pierwszych lat. W ciągu kilku lat swej działalności, podniosła Teatr Ludowy do rangi jednej z najwybitniejszych i najbardziej interesujących scen dramatycznych w Polsce o wyraźnym obliczu filozoficzno- ideowym. Prowadzili nasz Teatr do 1963 roku, po czym oboje przenieśli się do Teatru Polskiego w Warszawie. Następnie, w latach 1965-71, była dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu, a w roku 1972 powróciła do Krakowa, gdzie objęła dyrekcję Teatru im. J. Słowackiego. Wykładała także w krakowskiej PWST. W latach 1983-90, również z Krasowskim, objęła Teatr Narodowy w Warszawie, w którym była kierownikiem artystycznym, a także reżyserowała. Do ważniejszych prac reżyserskich Skuszanki należą: „Balladyna” Juliusza Słowackiego – 1956, „Burza” Williama Szekspira – 1959, „Dziady” Adama Mickiewicza – 1962, „Lilla Weneda” Juliusza Słowackiego – 1973, „Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego – 1978.
Zobacz więcej