NIE BROOKLIŃSKI MOST
Recital Jacka Wojciechowskiego
Spektakl autorski JACKA WOJCIECHOWSKIEGO oparty jest na twórczości Edwarda Stachury.
Znany z różnorodnego repertuaru – jako lider rockowej Kurtyny Siemiradzkiego, wokalista uczestniczący w filharmonicznych koncertach muzyki Zygmunta Koniecznego czy odtwórca głównej roli w musicalu „Obudź się –Minnesota Blues” tym razem śpiewa poezje.
To proste w formie i ciepłe w klimacie kameralne przedstawienie, w którym jak w wierszach Stachury przeplatają się nastroje liryczne z wesołymi, sentymentalne z tragicznymi, tworząc atmosferę szczerej rozmowy trafiającej w naturalna wrażliwość widza.
Wszystko to artyści przedstawiają w sposób prosty, bez zbędnych upiększeń inscenizacyjnych, czym ujmują widza i zyskują jego sympatię.
Bilety do nabycia w kasach oraz online.
Recenzja poprzedniego recitalu Jacka Wojciechowskiego
Siadło. Recenzja pozytywna
"Granatowy zeszyt" Recital Jacka Wojciechowskiego w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie. Pisze Maciej Stroiński na blogu Teatr jest cute.
W sobotę było do wyboru: luj albo piosenkarka. Recital Jacka Wojciechowskiego w Ludowym albo recital Michała Witkowskiego w Nowym. Ta sama godzina, ale dało się dwa w jednym, mieć i mena, i "występy", bo tak się złożyło, że men śpiewający. Nie poszedłem na Witkowskiego, tylko na to, na co poszedłby Witkowski. "Fynf" jest boski, BOSKI, ale monoklimatyczny i trzeba go czymś przegryźć, czymś w innej scenografii, w innym braku scenografii, no nie może się wszystko dziać wyłącznie w syfie! Zresztą też jechało - pleśnią i postindustrialem. Ludowy obchodzi sześćdziesięciolecie.
To był teatr, ten koncercik - śpiewany, siedziany, w jednym oświetleniu, ale teatr, z czułym monologiem między piosenkami. Adresat monologu był rodzaju męskiego, lecz się okazało, że nieożywiony, ZESZYT. Damn it. Wokalista-gitarzysta nie popadł w "piosenkę aktorską", czyli aktorzenie. Spokojnie pykał poezję śpiewaną do gitary i keyboardu. Wiem, poezja śpiewana, kojarzy się, ale Was tam nie było, to proszę nie mieć zdania. Super wykonawca super wykonuje, wszystko jedno co. I nie takie "wszystko jedno", bo również "Knockin' on Heaven's Door", bo również Kurta Weilla po angielsku(!), "Alabama Song". Między innymi ŚPIEWANE BYŁO: "Nie rozdziobią nas kruki", "Życie to nie teatr", "Kiedy kitę odwalę". Nie zniósłbym tego PRZY OGNISKU, za dużo retra naraz. Jednak w teatrze, na stołku barowym, SIADŁO, czyli spasowało. To się czuje, że aktorzy LUBIĄ se pośpiewać.
A tak łatwo śmieszkować, że chłopak z gitarą i że kapela Kurtyna Siemiradzkiego. Nie hejtujcie zespołów, zakładajcie własne! Jak Pempuś z Kłakiem - Dwoje Biednych Rumunów Mówiących Po Polsku.
**
GRANATOWY ZESZYT. MOJE BALLADY, Teatr Ludowy w Krakowie, pomysł & wykonanie Jacek Wojciechowski, wokal & gitarka Jacek Wojciechowski, klawisze Konrad Mastyło. Byłem 7 listopada 2015.
Popularne
NOC TEATRÓW - DZIAŁO SIĘ - ZOBACZ ZDJĘCIA
Informacje i nasze propozycje
Zobacz więcejUDAJĄC OFIARĘ
Wala – główna postać dramatu „Udając ofiarę” który wciąż nie może wydorośleć i zamiast żyć naprawdę, kryje swoją tożsamość odgrywając w policyjnych rekonstrukcjach ofiary zbrodni
Zobacz więcejZmarła Krystyna Skuszanka! Współtwórca i pierwszy dyrektor naszego Teatru!
Wczoraj w Warszawie zmarła Krystyna Skuszanka (ur. 24 lipca 1924 w Kielcach), reżyser, dyrektor teatrów. W latach 1945-46 uczęszczała do Studia Starego Teatru w Krakowie. W roku 1949 ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1952 uzyskała dyplom reżyserski warszawskiej PWST. W tymże roku debiutowała jako reżyser „Sztormem” Władimira Billa-Białocerkowskiego w Państwowym Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie niebawem została kierownikiem artystycznym. Po trzech sezonach, w 1955 roku, została powołana na stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego powstającego w Nowej Hucie Teatru Ludowego, który współtworzyła wraz z mężem, Jerzym Krasowskim. Kierowała nim przez osiem pierwszych lat. W ciągu kilku lat swej działalności, podniosła Teatr Ludowy do rangi jednej z najwybitniejszych i najbardziej interesujących scen dramatycznych w Polsce o wyraźnym obliczu filozoficzno- ideowym. Prowadzili nasz Teatr do 1963 roku, po czym oboje przenieśli się do Teatru Polskiego w Warszawie. Następnie, w latach 1965-71, była dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu, a w roku 1972 powróciła do Krakowa, gdzie objęła dyrekcję Teatru im. J. Słowackiego. Wykładała także w krakowskiej PWST. W latach 1983-90, również z Krasowskim, objęła Teatr Narodowy w Warszawie, w którym była kierownikiem artystycznym, a także reżyserowała. Do ważniejszych prac reżyserskich Skuszanki należą: „Balladyna” Juliusza Słowackiego – 1956, „Burza” Williama Szekspira – 1959, „Dziady” Adama Mickiewicza – 1962, „Lilla Weneda” Juliusza Słowackiego – 1973, „Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego – 1978.
Zobacz więcej