PIERWSZA RECENZJA
Barbara Gawryluk: Teatr Ludowy pierwszego czerwca wypełnił się dziećmi. Nieczęsto zdarza się, by na „dorosłej” scenie zaproponowano spektakl teatralny dla dzieci. W Nowej Hucie to się udało i należy życzyć twórcom przedstawienia również w przyszłości tak żywiołowej publiczności, jak na premierze.
„Przygody Arka Noego” to prosta historia opowiedziana wierszem przez Michała Rusinka. Pierwotnie miała to być opera dla dzieci, ostatecznie powstał musical, pełen tańca i piosenek. Muzykę skomponował Andrzej Zarycki. To mocna strona tego przedstawienia, obserwowałam dziewczynki na widowni, którym nogi same rwały się do tańca.
Szkoda tylko, że piosenki śpiewane są z playbacku.
O czym to historia? Nad Krakowem przechodzą burze i ulewy, powódź zagraża miastu, a mały Arek ratuje zwierzęta z krakowskiego ogrodu zoologicznego.
Dyrektor ogrodu przesypia kataklizm, zebra, lew, lama i słoń uwolnione przez Arka z klatek odpływają na pontonie. Jest kilka krakowskich akcentów, Wawel, Kopiec Kościuszki, Wieża Mariacka, Barbakan. I jest Wrona.
To zdecydowanie najlepsza postać i najlepsza rola w tym spektaklu. Wrona grana przez mężczyznę, Pawła Kumięgę, porusza się na rolkach, szaleje na scenie, trochę straszy, bardziej bawi. Dzieci wodzą za nią wzrokiem, podchwytują słowne żarty, wchodzą w interakcję. A przecież o to chodzi w teatrze dla dzieci.
I jest też świetny, bardzo naturalny odtwórca tytułowej roli Jan Sułkowski. Arek „w pelerynce jak kanarek” to największy skarb tego przedstawienia. I on również bezbłędnie nawiązuje kontakt z małymi widzami, którzy na jego polecenia krzyczą, dmuchają i klaszczą.
Udany spektakl Teatru Ludowego. Sprawdziłam repertuar: w czerwcu, oprócz premiery, wystawiany tylko trzy razy na porannych seansach. Rodziny nie mają szans. Nie można inaczej?
Barbara Gawryluk Teatr Ludowy
Michał Rusinek "Przygody Arka Noego"
Reżyseria Włodzimierz Nurkowski
Muzyka Andrzej Zarycki
Scenografia Barbara Guzik
Choreografia Monika Myśliwiec
Projekcje video Paweł Weremiuk
Występują: Martyna Malcharek (gościnnie), Małgorzata Krzysica, Jacek Joniec, Paweł Kumięga, Jan Nosal, Piotr Piecha oraz jako Arek Jan Sułkowski/Dominik Dworak i Balet Krakowskiej Akademii Tańca
Popularne
UDAJĄC OFIARĘ
Wala – główna postać dramatu „Udając ofiarę” który wciąż nie może wydorośleć i zamiast żyć naprawdę, kryje swoją tożsamość odgrywając w policyjnych rekonstrukcjach ofiary zbrodni
Zobacz więcejZmarła Krystyna Skuszanka! Współtwórca i pierwszy dyrektor naszego Teatru!
Wczoraj w Warszawie zmarła Krystyna Skuszanka (ur. 24 lipca 1924 w Kielcach), reżyser, dyrektor teatrów. W latach 1945-46 uczęszczała do Studia Starego Teatru w Krakowie. W roku 1949 ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1952 uzyskała dyplom reżyserski warszawskiej PWST. W tymże roku debiutowała jako reżyser „Sztormem” Władimira Billa-Białocerkowskiego w Państwowym Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie niebawem została kierownikiem artystycznym. Po trzech sezonach, w 1955 roku, została powołana na stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego powstającego w Nowej Hucie Teatru Ludowego, który współtworzyła wraz z mężem, Jerzym Krasowskim. Kierowała nim przez osiem pierwszych lat. W ciągu kilku lat swej działalności, podniosła Teatr Ludowy do rangi jednej z najwybitniejszych i najbardziej interesujących scen dramatycznych w Polsce o wyraźnym obliczu filozoficzno- ideowym. Prowadzili nasz Teatr do 1963 roku, po czym oboje przenieśli się do Teatru Polskiego w Warszawie. Następnie, w latach 1965-71, była dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu, a w roku 1972 powróciła do Krakowa, gdzie objęła dyrekcję Teatru im. J. Słowackiego. Wykładała także w krakowskiej PWST. W latach 1983-90, również z Krasowskim, objęła Teatr Narodowy w Warszawie, w którym była kierownikiem artystycznym, a także reżyserowała. Do ważniejszych prac reżyserskich Skuszanki należą: „Balladyna” Juliusza Słowackiego – 1956, „Burza” Williama Szekspira – 1959, „Dziady” Adama Mickiewicza – 1962, „Lilla Weneda” Juliusza Słowackiego – 1973, „Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego – 1978.
Zobacz więcej