Czas jakby stanął w miejscu. A taki stojący czas długo może czekać. Według mnie przez człowieka przepływa kilka czasów jednocześnie, a każdy płynie swoją prędkością. Jeden niczym, rwący, górski potok, że nie da nam się nawet za siebie obejrzeć, aż trudno uwierzyć, że tak szybko, inny jakby płynął i nie płynął, wije się niczym przez rozległą równinę, stoimy na jego brzegu i wydaje się nam się, że i on przystanął, ale niechby na jego powierzchni pojawił się listek. a widzimy że płynie. Jest i taki czas, który płynie, jakby się wspinał pod górę, niekiedy przystaje, cofa się i broni, żeby nie upłynąć. 

W. Myśliwski, Ostatnie rozdanie

NA BUKOWYM BERDZIE
Andrzej Franczyk

Na bukowym Berdzie wiatr
Z nóg zrobił wiatraki
Ręce pomagają nogom
Kiedy wiatr jest taki

Obudziły się Bieszczady
Na rozdrożu cerkiew stoi
Dłoń człowieka rzeźbi czas
Buki przyjaciele moi

Na połoniny drogę
Słońce pokazało
Jesień dała tyle barw
Że wiersza za mało

Obudziły się Bieszczady…

____________

#andżejśniegu

Fragment tekstu W. Myśliwski, Ostatnie rozdanie. Materiał z programu spektaklu pod redakcją Marii Klotzer.

Andrzej Franczyk
ANDŻEJ ŚNIEGU / MONODRAM ŁOBUZERSKI WZNIOSŁY
reż. Tadeusz Łomnicki
Premiera Scena Pod Ratuszem 7 listopada 2021

red/foto Anna Ryś