"GĄSKA". NIE PRZEGAP
"Gąska" - 8 i 9 marca po 11 latach od premiery po raz ostatni na Scenie Pod Ratuszem. Beata Schimscheiner o spektaklu czyt. dalej
W. Adamik, K. Woźniak
Ta komedia cenionego rosyjskiego autora Nikołaja Kolady, o którym mówią - "kolega Antoniego Czechowa", opowiada historię artystów mieszkających w małym rosyjskim mieście. Uwikłani w swoje kariery i małżeństwa żyją sobie spokojnie do momentu, aż zjawia się Ona, młoda artystka, aktorka budząca zazdrość starszych koleżanek. Jak się okazuje słuszną - bo ich mężowie ulegają Jej czarowi.
Artyści też kochają
Cały obsada aktorska w tym spektaklu w reżyserii Tomasza Obary gra brawurowo. Rozpisana na jeden póltoragodzinny akt sztuka pozwala wszystkim odtwórcom grać jednakowo główne role! Otwórcy wykorzystali tę szansę do końca! Aktorzy wnoszą swoją cielesność, swoistą autoironię wobec swojego wyglądu i zawodu. Mężczyźni - reżyser teatralny Fiodor (Tadeusz Lomnicki), przyjaciel Diany (Malgorzata Krzysica) i aktor Wasilij (Kajetan Wolniewicz), mąż aktorki Ally (Beata Schimscheiner), uciekli w romans z "Gąską" - młodziutką Nonną (płaczliwa rola Iwony Sitkowskiej jako gwiazdy prowincjonalnej sceny) w poszukiwania uczucia. To ich niepogodzenie się z przemijaniem śmieszy, bawi, ale także wzrusza. Nadszedł dzień, w którym rzecz się wydała. Jak bańka mydlana rozsypuje się otaczająca rzeczywistość, w której zabrakło w codziennym życiu miejsca dla słów miłości i oddania.
Komu Ona potrzebna?
Bohaterowie - kobiety i mężczyźni - długo udawali i w swoim życiu i grając na scenie pewne powtarzalne sytuacje. Tymczasem tak wiele im brakowalo w tym życiu. Jest wiele barw miłości. Jedną z nich jest potrzeba czułości. "W tej komedii jest zawarta piękna refleksja, że oto nie tylko kobiety odczuwają potrzebę mówienia im czułych słów o miłości, ciepłego traktowania przez partnera. KAŻDY ODCZUWA TAKĄ POTRZEBĘ."
Komu Ona potrzebna? Każdy musi na to pytanie odpowiedzieć w swoim własnym życiu sam... W krakowskiej inscenizacji 'Gąski' artyści zadają w ostatniej scenie pytanie - 'Gąska. Komu ona potrzebna?'
Bilety do nabycia w kasach oraz online.
Popularne
NOC TEATRÓW - DZIAŁO SIĘ - ZOBACZ ZDJĘCIA
Informacje i nasze propozycje
Zobacz więcejUDAJĄC OFIARĘ
Wala – główna postać dramatu „Udając ofiarę” który wciąż nie może wydorośleć i zamiast żyć naprawdę, kryje swoją tożsamość odgrywając w policyjnych rekonstrukcjach ofiary zbrodni
Zobacz więcejZmarła Krystyna Skuszanka! Współtwórca i pierwszy dyrektor naszego Teatru!
Wczoraj w Warszawie zmarła Krystyna Skuszanka (ur. 24 lipca 1924 w Kielcach), reżyser, dyrektor teatrów. W latach 1945-46 uczęszczała do Studia Starego Teatru w Krakowie. W roku 1949 ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1952 uzyskała dyplom reżyserski warszawskiej PWST. W tymże roku debiutowała jako reżyser „Sztormem” Władimira Billa-Białocerkowskiego w Państwowym Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie niebawem została kierownikiem artystycznym. Po trzech sezonach, w 1955 roku, została powołana na stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego powstającego w Nowej Hucie Teatru Ludowego, który współtworzyła wraz z mężem, Jerzym Krasowskim. Kierowała nim przez osiem pierwszych lat. W ciągu kilku lat swej działalności, podniosła Teatr Ludowy do rangi jednej z najwybitniejszych i najbardziej interesujących scen dramatycznych w Polsce o wyraźnym obliczu filozoficzno- ideowym. Prowadzili nasz Teatr do 1963 roku, po czym oboje przenieśli się do Teatru Polskiego w Warszawie. Następnie, w latach 1965-71, była dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu, a w roku 1972 powróciła do Krakowa, gdzie objęła dyrekcję Teatru im. J. Słowackiego. Wykładała także w krakowskiej PWST. W latach 1983-90, również z Krasowskim, objęła Teatr Narodowy w Warszawie, w którym była kierownikiem artystycznym, a także reżyserowała. Do ważniejszych prac reżyserskich Skuszanki należą: „Balladyna” Juliusza Słowackiego – 1956, „Burza” Williama Szekspira – 1959, „Dziady” Adama Mickiewicza – 1962, „Lilla Weneda” Juliusza Słowackiego – 1973, „Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego – 1978.
Zobacz więcej