MARTA BIZOŃ, KAJETAN WOLNIEWICZ, ANDRZEJ FRANCZYK - SCENY ZE SPEKTAKLU, GRAMY 10 I 11 MARCA
Ja, Itamar Jakobi, lat 40, niniejszym oświadczam, że nagle uświadomiłem sobie, iż urodziłem się, żeby żyć. Jeszcze dziś wieczorem pójdę zniszczyć moją przyjaźń z moim najlepszym przyjacielem Leidentalem. Więcej już nie napiję się u niego herbaty, nie zagram z nim w domino. Sprawię mu ból i zranię go, wymierzę kopa w jego przyjaźń, żeby zrozumiał, gdzie jest on – a gdzie ja. Sprawię mu ból i zranię go. Zranię go i sprawię mu ból. Serdecznie życząc sobie sukcesu, gorąco siebie całuję – ja, Itamar Jakobi
SCENA 14 Ulica przed wejściem do domu Szahasz. Jakobi i Szahasz.
SZAHASZ Więc dobranoc.
JAKOBI A kiedy zobaczymy się znów? (pauza) Powinnaś wiedzieć, że nie jestem z tych, co wykorzystują, a potem rzucają. Nie jestem już dzieckiem. Mam tylko i wyłącznie poważne zamiary. (pauza) Cóż jeszcze mogę powiedzieć o sobie? Nie jestem też szczególnie chorowity. Słyszałaś, co powiedziałem?
SZAHASZ Tak.
JAKOBI Więc czemu się uśmiechasz? Jaka jest twoja odpowiedź?
SZAHASZ Nie mówię ani „tak”, ani „nie”?
JAKOBI To znaczy?
SZAHASZ To znaczy, że milczę.
JAKOBI A kiedy już będziesz wiedziała?
SZAHASZ Nie mówię „jutro” ani też nie mówię „za rok”.
JAKOBI Cały czas mówisz mi, czego właściwie nie mówisz.
SZAHASZ Wiem, co mówię, a czego nie mówię, że mówię. (do siebie) Wątpliwości go męczą.
SCENA 16 Pokój Jakobiego. Noc. Jakobi.
JAKOBI Nie, nie. Nie ma o czym mówić, dostałem wspaniałą kobietę i nie wydaje mi się, bym miał problem z przekonaniem siebie, że jestem w niej zakochany. Tak, trochę wysiłku i przekonuję samego siebie, że jest to kobieta, o której zawsze marzyłem. Wprawdzie byłoby lepiej zakochać się w niej bez wysiłku, to znaczy po prostu zakochać się. Ale, z drugiej strony, cóż z tego, że muszę się trochę wysilić? U mnie to sprawa bynajmniej nie rzadka, a czyni ze mnie prawdziwego mężczyznę. Teraz położę się i po cichu spróbuję się w niej zakochać, a po upływie godziny lub dwóch będę zakochany na całego.
foto Sebastian Strama
LEIDENTAL Wszystkiego najlepszego dla młodej pary! Przyniosłem wam siebie w prezencie.
JAKOBI Co?!
LEDENTAL Pani powiedziała – coś w rodzaju przyjaciela i że jestem użyteczny… a ja i tak siebie nie potrzebuję, nie mam co robić ze sobą, więc weźcie mnie jako prezent.
SZAHASZ Prezent został przyjęty.
JAKOBI Nie ma mowy! On…
SZAHASZ Prezent został już przyjęty.
JAKOBI Kompromitujesz mnie, ciągle mnie kompromitujesz. Jestem twój!
LEIDENTAL (czyta z kartki dołączonej do wstążki) „Drogim Rut i Itamarowi: „Przyjmijcie proszę tego oto skromnego Davida Leidentala jako prezent w dniu Waszych zaślubin. Zdrowi i szczęśliwi korzystajcie i używajcie go, dopóki będzie wam przynosić pożytek, a potem wyrzućcie go na śmietnik. Ode mnie, ofiarowującego prezent oraz jednocześnie będącego prezentem – Dawid Prezent Ślubny Leidental”. (do Jakobiego) Przyjmijcie mnie.
Popularne
UDAJĄC OFIARĘ
Wala – główna postać dramatu „Udając ofiarę” który wciąż nie może wydorośleć i zamiast żyć naprawdę, kryje swoją tożsamość odgrywając w policyjnych rekonstrukcjach ofiary zbrodni
Zobacz więcejZmarła Krystyna Skuszanka! Współtwórca i pierwszy dyrektor naszego Teatru!
Wczoraj w Warszawie zmarła Krystyna Skuszanka (ur. 24 lipca 1924 w Kielcach), reżyser, dyrektor teatrów. W latach 1945-46 uczęszczała do Studia Starego Teatru w Krakowie. W roku 1949 ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1952 uzyskała dyplom reżyserski warszawskiej PWST. W tymże roku debiutowała jako reżyser „Sztormem” Władimira Billa-Białocerkowskiego w Państwowym Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie niebawem została kierownikiem artystycznym. Po trzech sezonach, w 1955 roku, została powołana na stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego powstającego w Nowej Hucie Teatru Ludowego, który współtworzyła wraz z mężem, Jerzym Krasowskim. Kierowała nim przez osiem pierwszych lat. W ciągu kilku lat swej działalności, podniosła Teatr Ludowy do rangi jednej z najwybitniejszych i najbardziej interesujących scen dramatycznych w Polsce o wyraźnym obliczu filozoficzno- ideowym. Prowadzili nasz Teatr do 1963 roku, po czym oboje przenieśli się do Teatru Polskiego w Warszawie. Następnie, w latach 1965-71, była dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu, a w roku 1972 powróciła do Krakowa, gdzie objęła dyrekcję Teatru im. J. Słowackiego. Wykładała także w krakowskiej PWST. W latach 1983-90, również z Krasowskim, objęła Teatr Narodowy w Warszawie, w którym była kierownikiem artystycznym, a także reżyserowała. Do ważniejszych prac reżyserskich Skuszanki należą: „Balladyna” Juliusza Słowackiego – 1956, „Burza” Williama Szekspira – 1959, „Dziady” Adama Mickiewicza – 1962, „Lilla Weneda” Juliusza Słowackiego – 1973, „Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego – 1978.
Zobacz więcej