NIEDOSYT KOTKI NA GORĄCYM BLASZANYM DACHU
Wychodząc ze spektaklu, zaglądając w zasłonięte firankami okna nowohuckich bloków widz wie, co Jacek Poniedziałek miał na myśli i szuka za zasłonkami kolejnego Bricka i Margaret.
Katarzyna Wilk
Magazyn
Jacek Poniedziałek powrócił do swojego rodzinnego Krakowa, miasta, które nie było dla niego łaskawe, ze sztuką, która pokazuje jak dotkliwi potrafią być najbliżsi nam ludzie i ile ran może nam przysporzyć walka o samego siebie.
Zaczyna się pięknie. Etiudą taneczną w wykonaniu sportowca o budowie greckiego boga. Mężczyzna tańczy, ugina się, robi to coraz szybciej, gra świateł i talk sypiący się na niego z góry tworzą wyjątkowy efekt. W końcu kuli się i umiera. To Skipper. Jego przyjaciel, Brick Pollitt, po jego śmierci wpada w alkoholizm.
Członkowie klanu Pollittów spotykają się z okazji urodzin Dużego Taty. Każdy z nich uporczywie pragnie czegoś innego. Margaret, żona Bricka, pragnie namiętności. Wdzięczy się i łasi jak kotka na blaszanym dachu. Za każdym razem jest brutalnie odrzucana. Po chwili widz marzy o tym, by przestała błagać o spełnienie, nie może patrzeć na kolejne ciosy od Bricka. Ta bezsensowna walka powoduje, że Margaret swoimi staraniami wywołuje jedynie współczucie.
Cooper, brat Bricka, z żoną Mae walczą o pieniądze. Marzą o posiadłości teścia i są w stanie zrobić wszystko, zastosować wszelkie środki, by ją dostać. Żona Dużego Taty, nestora rodu, szczerze go kocha. Chce tylko tego, by jej mąż to zrozumiał i okazał jej szacunek.
Brick pragnie zapomnienia. Każdego dnia upija się, by wymazać z pamięci swoją ostatnią rozmowę ze Skipperem. Przyjaciel wyznał mu miłość. Gdy Brick go odtrącił, popełnił samobójstwo. Młody Pollitt nie potrafi sobie przebaczyć. Tkwi w nieszczęśliwym małżeństwie z kobietą, której nigdy nie pożądał. Jego lęk przed własną tożsamością spowodował, że nie ma przy nim ukochanej osoby. Jedynym rozwiązaniem wydaje się być alkohol. Pije, dopóki nie zapomni i dopóki nie przestanie czuć.
Członkowie rodziny walczą między sobą w trakcie urodzin Dużego Taty, który myśli, że właśnie wygrał z chorobą. W rzeczywistości jest inaczej. Gdy głowa rodziny dowiaduje się, że zostało mu niewiele czasu, przestaje się hamować. Nie maskuje już wstrętu do całej swojej rodziny. Wybucha.
I pojawienie się jego gniewu (w tej roli rewelacyjny Kajetan Wolniewicz) napędza spektakl. W jego wspólnej scenie z Wojciechem Lato, studentem łódzkiej Szkoły Filmowej, nie było grama fałszu. Czyste emocje. Gniew, lęk o własne życie, troska o upadającego syna, humor - to wszystko pojawiło się w ciągu zaledwie kilku minut i nadało tempo przedstawieniu, które dobrze rozpędzone skończyło się... zaskakująco szybko. Pozostawiając lekki niedosyt.
Jacek Poniedziałek, reżyser i autor przekładu "Kotki na gorącym blaszanym dachu", podkreślał w wywiadach, że sztuka Tennessee’ego Williams’a jest aktualna jak greckie tragedie. Pokazuje trud walki, w której nikt tak naprawdę nie ma szans wygrać. Bohaterowie w strachu przed przegraną obnażają swoje prawdziwie intencje i emocje, które nimi rządzą. Ułudę, kłamstwo, pychę, chciwość i naiwne pragnienia. Wychodząc ze spektaklu, zaglądając w zasłonięte firankami okna nowohuckich bloków widz wie, co Jacek Poniedziałek miał na myśli i szuka za zasłonkami kolejnego Bricka i Margaret.
Zaczyna się pięknie. Etiudą taneczną w wykonaniu sportowca o budowie greckiego boga. Mężczyzna tańczy, ugina się, robi to coraz szybciej, gra świateł i talk sypiący się na niego z góry tworzą wyjątkowy efekt. W końcu kuli się i umiera. To Skipper. Jego przyjaciel, Brick Pollitt, po jego śmierci wpada w alkoholizm.
Członkowie klanu Pollittów spotykają się z okazji urodzin Dużego Taty. Każdy z nich uporczywie pragnie czegoś innego. Margaret, żona Bricka, pragnie namiętności. Wdzięczy się i łasi jak kotka na blaszanym dachu. Za każdym razem jest brutalnie odrzucana. Po chwili widz marzy o tym, by przestała błagać o spełnienie, nie może patrzeć na kolejne ciosy od Bricka. Ta bezsensowna walka powoduje, że Margaret swoimi staraniami wywołuje jedynie współczucie.
Cooper, brat Bricka, z żoną Mae walczą o pieniądze. Marzą o posiadłości teścia i są w stanie zrobić wszystko, zastosować wszelkie środki, by ją dostać. Żona Dużego Taty, nestora rodu, szczerze go kocha. Chce tylko tego, by jej mąż to zrozumiał i okazał jej szacunek.
Brick pragnie zapomnienia. Każdego dnia upija się, by wymazać z pamięci swoją ostatnią rozmowę ze Skipperem. Przyjaciel wyznał mu miłość. Gdy Brick go odtrącił, popełnił samobójstwo. Młody Pollitt nie potrafi sobie przebaczyć. Tkwi w nieszczęśliwym małżeństwie z kobietą, której nigdy nie pożądał. Jego lęk przed własną tożsamością spowodował, że nie ma przy nim ukochanej osoby. Jedynym rozwiązaniem wydaje się być alkohol. Pije, dopóki nie zapomni i dopóki nie przestanie czuć.
Członkowie rodziny walczą między sobą w trakcie urodzin Dużego Taty, który myśli, że właśnie wygrał z chorobą. W rzeczywistości jest inaczej. Gdy głowa rodziny dowiaduje się, że zostało mu niewiele czasu, przestaje się hamować. Nie maskuje już wstrętu do całej swojej rodziny. Wybucha.
I pojawienie się jego gniewu (w tej roli rewelacyjny Kajetan Wolniewicz) napędza spektakl. W jego wspólnej scenie z Wojciechem Lato, studentem łódzkiej Szkoły Filmowej, nie było grama fałszu. Czyste emocje. Gniew, lęk o własne życie, troska o upadającego syna, humor - to wszystko pojawiło się w ciągu zaledwie kilku minut i nadało tempo przedstawieniu, które dobrze rozpędzone skończyło się... zaskakująco szybko. Pozostawiając lekki niedosyt.
Jacek Poniedziałek, reżyser i autor przekładu "Kotki na gorącym blaszanym dachu", podkreślał w wywiadach, że sztuka Tennessee’ego Williams’a jest aktualna jak greckie tragedie. Pokazuje trud walki, w której nikt tak naprawdę nie ma szans wygrać. Bohaterowie w strachu przed przegraną obnażają swoje prawdziwie intencje i emocje, które nimi rządzą. Ułudę, kłamstwo, pychę, chciwość i naiwne pragnienia. Wychodząc ze spektaklu, zaglądając w zasłonięte firankami okna nowohuckich bloków widz wie, co Jacek Poniedziałek miał na myśli i szuka za zasłonkami kolejnego Bricka i Margaret.
Czytaj więcej na http://www.styl.pl/magazyn/news-niedosyt-kotki-na-goracym-blaszanym-dachu,nId,2407905#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox
Zaczyna się pięknie. Etiudą taneczną w wykonaniu sportowca o budowie greckiego boga. Mężczyzna tańczy, ugina się, robi to coraz szybciej, gra świateł i talk sypiący się na niego z góry tworzą wyjątkowy efekt. W końcu kuli się i umiera. To Skipper. Jego przyjaciel, Brick Pollitt, po jego śmierci wpada w alkoholizm.
Członkowie klanu Pollittów spotykają się z okazji urodzin Dużego Taty. Każdy z nich uporczywie pragnie czegoś innego. Margaret, żona Bricka, pragnie namiętności. Wdzięczy się i łasi jak kotka na blaszanym dachu. Za każdym razem jest brutalnie odrzucana. Po chwili widz marzy o tym, by przestała błagać o spełnienie, nie może patrzeć na kolejne ciosy od Bricka. Ta bezsensowna walka powoduje, że Margaret swoimi staraniami wywołuje jedynie współczucie.
Cooper, brat Bricka, z żoną Mae walczą o pieniądze. Marzą o posiadłości teścia i są w stanie zrobić wszystko, zastosować wszelkie środki, by ją dostać. Żona Dużego Taty, nestora rodu, szczerze go kocha. Chce tylko tego, by jej mąż to zrozumiał i okazał jej szacunek.
Brick pragnie zapomnienia. Każdego dnia upija się, by wymazać z pamięci swoją ostatnią rozmowę ze Skipperem. Przyjaciel wyznał mu miłość. Gdy Brick go odtrącił, popełnił samobójstwo. Młody Pollitt nie potrafi sobie przebaczyć. Tkwi w nieszczęśliwym małżeństwie z kobietą, której nigdy nie pożądał. Jego lęk przed własną tożsamością spowodował, że nie ma przy nim ukochanej osoby. Jedynym rozwiązaniem wydaje się być alkohol. Pije, dopóki nie zapomni i dopóki nie przestanie czuć.
Członkowie rodziny walczą między sobą w trakcie urodzin Dużego Taty, który myśli, że właśnie wygrał z chorobą. W rzeczywistości jest inaczej. Gdy głowa rodziny dowiaduje się, że zostało mu niewiele czasu, przestaje się hamować. Nie maskuje już wstrętu do całej swojej rodziny. Wybucha.
I pojawienie się jego gniewu (w tej roli rewelacyjny Kajetan Wolniewicz) napędza spektakl. W jego wspólnej scenie z Wojciechem Lato, studentem łódzkiej Szkoły Filmowej, nie było grama fałszu. Czyste emocje. Gniew, lęk o własne życie, troska o upadającego syna, humor - to wszystko pojawiło się w ciągu zaledwie kilku minut i nadało tempo przedstawieniu, które dobrze rozpędzone skończyło się... zaskakująco szybko. Pozostawiając lekki niedosyt.
Jacek Poniedziałek, reżyser i autor przekładu "Kotki na gorącym blaszanym dachu", podkreślał w wywiadach, że sztuka Tennessee’ego Williams’a jest aktualna jak greckie tragedie. Pokazuje trud walki, w której nikt tak naprawdę nie ma szans wygrać. Bohaterowie w strachu przed przegraną obnażają swoje prawdziwie intencje i emocje, które nimi rządzą. Ułudę, kłamstwo, pychę, chciwość i naiwne pragnienia. Wychodząc ze spektaklu, zaglądając w zasłonięte firankami okna nowohuckich bloków widz wie, co Jacek Poniedziałek miał na myśli i szuka za zasłonkami kolejnego Bricka i Margaret.
Czytaj więcej na http://www.styl.pl/magazyn/news-niedosyt-kotki-na-goracym-blaszanym-dachu,nId,2407905#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox
Czytaj więcej na http://www.styl.pl/magazyn/news-niedosyt-kotki-na-goracym-blaszanym-dachu,nId,2407905#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox
Członkowie klanu Pollittów spotykają się z okazji urodzin Dużego Taty. Każdy z nich uporczywie pragnie czegoś innego. Margaret, żona Bricka, pragnie namiętności. Wdzięczy się i łasi jak kotka na blaszanym dachu. Za każdym razem jest brutalnie odrzucana. Po chwili widz marzy o tym, by przestała błagać o spełnienie, nie może patrzeć na kolejne ciosy od Bricka. Ta bezsensowna walka powoduje, że Margaret swoimi staraniami wywołuje jedynie współczucie.
Cooper, brat Bricka, z żoną Mae walczą o pieniądze. Marzą o posiadłości teścia i są w stanie zrobić wszystko, zastosować wszelkie środki, by ją dostać. Żona Dużego Taty, nestora rodu, szczerze go kocha. Chce tylko tego, by jej mąż to zrozumiał i okazał jej szacunek.
Brick pragnie zapomnienia. Każdego dnia upija się, by wymazać z pamięci swoją ostatnią rozmowę ze Skipperem. Przyjaciel wyznał mu miłość. Gdy Brick go odtrącił, popełnił samobójstwo. Młody Pollitt nie potrafi sobie przebaczyć. Tkwi w nieszczęśliwym małżeństwie z kobietą, której nigdy nie pożądał. Jego lęk przed własną tożsamością spowodował, że nie ma przy nim ukochanej osoby. Jedynym rozwiązaniem wydaje się być alkohol. Pije, dopóki nie zapomni i dopóki nie przestanie czuć.
Czytaj więcej na http://www.styl.pl/magazyn/news-niedosyt-kotki-na-goracym-blaszanym-dachu,nId,2407905#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox
Popularne
NOC TEATRÓW - DZIAŁO SIĘ - ZOBACZ ZDJĘCIA
Informacje i nasze propozycje
Zobacz więcejUDAJĄC OFIARĘ
Wala – główna postać dramatu „Udając ofiarę” który wciąż nie może wydorośleć i zamiast żyć naprawdę, kryje swoją tożsamość odgrywając w policyjnych rekonstrukcjach ofiary zbrodni
Zobacz więcejZmarła Krystyna Skuszanka! Współtwórca i pierwszy dyrektor naszego Teatru!
Wczoraj w Warszawie zmarła Krystyna Skuszanka (ur. 24 lipca 1924 w Kielcach), reżyser, dyrektor teatrów. W latach 1945-46 uczęszczała do Studia Starego Teatru w Krakowie. W roku 1949 ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1952 uzyskała dyplom reżyserski warszawskiej PWST. W tymże roku debiutowała jako reżyser „Sztormem” Władimira Billa-Białocerkowskiego w Państwowym Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie niebawem została kierownikiem artystycznym. Po trzech sezonach, w 1955 roku, została powołana na stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego powstającego w Nowej Hucie Teatru Ludowego, który współtworzyła wraz z mężem, Jerzym Krasowskim. Kierowała nim przez osiem pierwszych lat. W ciągu kilku lat swej działalności, podniosła Teatr Ludowy do rangi jednej z najwybitniejszych i najbardziej interesujących scen dramatycznych w Polsce o wyraźnym obliczu filozoficzno- ideowym. Prowadzili nasz Teatr do 1963 roku, po czym oboje przenieśli się do Teatru Polskiego w Warszawie. Następnie, w latach 1965-71, była dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu, a w roku 1972 powróciła do Krakowa, gdzie objęła dyrekcję Teatru im. J. Słowackiego. Wykładała także w krakowskiej PWST. W latach 1983-90, również z Krasowskim, objęła Teatr Narodowy w Warszawie, w którym była kierownikiem artystycznym, a także reżyserowała. Do ważniejszych prac reżyserskich Skuszanki należą: „Balladyna” Juliusza Słowackiego – 1956, „Burza” Williama Szekspira – 1959, „Dziady” Adama Mickiewicza – 1962, „Lilla Weneda” Juliusza Słowackiego – 1973, „Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego – 1978.
Zobacz więcej