PO PREMIERZE SPEKTAKLU "GŁOS LUDZKI/PIAF"
Za nami pierwsza premiera sezonu 2021/22.
Małgorzata Krzysica w monodramie "GŁOS LUDZKI/PIAF" w reż. Macieja Namysło zachwyciła zebraną publiczność.
Jean Cocteau
Głos ludzki / Piaf
reż. Maciej Namysło
Najbliższe spektakle: 23|24 października - kup bilet!
Pierwsze recenzje od publiczności:
"A tymczasem w Krakowie...Krzysica - Namysło - Korzeniowski - Cocteau - Piaf, tak od tych nazwisk w głowie może się zakręcić, więc po kolei! Teatr Ludowy przygotował premierę monodramu Jeana Cocteau "Głos ludzki" w reżyserii Macieja Namysło. Jeśli dodać do tego, że reżyser w treść sztuki włączył piosenki Edith Piaf w niesamowitych aranżacjach Abla Korzeniowskiego to oczywiste jest, że mogła to zagrać i zaśpiewać tylko Małgorzata Krzysica, aktorka, która śpiewa znakomicie jak na absolwentkę klasy wokalnej w Krakowskiej Szkole Jazzu i Muzyki Rozrywkowej przystało! To sztuka o miłości, o potrzebie miłości, o rozpaczliwej probie zatrzymania przy sobie kochanka, który odszedł. Nie ma go na scenie, aktorka prowadzi z nim rozmowę słowami Cocteau i piosenkami Piaf i robi to doskonale. Spektakl naznaczony jest znakiem czasu, znakiem pandemii - przed wakacjami nie mogło dojść do premiery z uwagi na Covid, w sierpniu ulewy zalały Teatr dobrze więc, że teraz możemy być z Małgorzatą Krzysicą i twórcami przedstawienia. Gorąco polecam!"
Andrzej Czapliński
"Popremierowe chapeau bas! Abel Korzeniowski napisał przepiękne, ale okrutnie trudne dla wokalistki aranżacje. Małgorzata Krzysica z klasą prawdziwej divy wyniosła repertuar Piaf na iście hollywoodzki poziom! Gratulacje i podziękowania!"
Anka Wierzchowska-Woźniak
"A dziś mam taki dzień, że dałam się koleżance Małgorzata Krzysica zaprosić do świata Edith Piaf, który stworzyła z Maciej Namysło i całą ekipą pracowitych ludzi (i zwierza) w #TeatrLudowy i muszę powiedzieć, że:
1. To straszne jak człowiek opiera swe życie na drugim człowieku, jakkolwiek na to nie spojrzeć, jest to przerażające w sposób dramatycznie piękny.
2. Dobrze widzieć człowieka, który pięknie dojrzewa i nie boi się żyć.
3. Fajnie mieć obok siebie na widowni dwóch panów (po jednym na stronę), którzy nucą Piaf falsetem razem z aktorką.
Dziękuję"
Patrycja Durska
Fot. Anna Ryś
Popularne
NOC TEATRÓW - DZIAŁO SIĘ - ZOBACZ ZDJĘCIA
Informacje i nasze propozycje
Zobacz więcejUDAJĄC OFIARĘ
Wala – główna postać dramatu „Udając ofiarę” który wciąż nie może wydorośleć i zamiast żyć naprawdę, kryje swoją tożsamość odgrywając w policyjnych rekonstrukcjach ofiary zbrodni
Zobacz więcejZmarła Krystyna Skuszanka! Współtwórca i pierwszy dyrektor naszego Teatru!
Wczoraj w Warszawie zmarła Krystyna Skuszanka (ur. 24 lipca 1924 w Kielcach), reżyser, dyrektor teatrów. W latach 1945-46 uczęszczała do Studia Starego Teatru w Krakowie. W roku 1949 ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1952 uzyskała dyplom reżyserski warszawskiej PWST. W tymże roku debiutowała jako reżyser „Sztormem” Władimira Billa-Białocerkowskiego w Państwowym Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie niebawem została kierownikiem artystycznym. Po trzech sezonach, w 1955 roku, została powołana na stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego powstającego w Nowej Hucie Teatru Ludowego, który współtworzyła wraz z mężem, Jerzym Krasowskim. Kierowała nim przez osiem pierwszych lat. W ciągu kilku lat swej działalności, podniosła Teatr Ludowy do rangi jednej z najwybitniejszych i najbardziej interesujących scen dramatycznych w Polsce o wyraźnym obliczu filozoficzno- ideowym. Prowadzili nasz Teatr do 1963 roku, po czym oboje przenieśli się do Teatru Polskiego w Warszawie. Następnie, w latach 1965-71, była dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu, a w roku 1972 powróciła do Krakowa, gdzie objęła dyrekcję Teatru im. J. Słowackiego. Wykładała także w krakowskiej PWST. W latach 1983-90, również z Krasowskim, objęła Teatr Narodowy w Warszawie, w którym była kierownikiem artystycznym, a także reżyserowała. Do ważniejszych prac reżyserskich Skuszanki należą: „Balladyna” Juliusza Słowackiego – 1956, „Burza” Williama Szekspira – 1959, „Dziady” Adama Mickiewicza – 1962, „Lilla Weneda” Juliusza Słowackiego – 1973, „Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego – 1978.
Zobacz więcej